Ik begreep er geen snars van toen Zwarte Piet een paar jaar geleden plotseling fout werd. Totdat iemand mij haarfijn uitgelegde hoe het voelt als je door kleine kinderen Zwarte Piet genoemd wordt. Ik bekeek al die gedienstige knechtjes van de machtige Sinterklaas nog eens goed en begreep opeens precies wat er bedoeld werd.
Veel mensen noemen Zwarte Piet een onschuldige traditie. Ik vraag me af wat de waarde daarvan is als een groep mensen zich door die traditie gediscrimineerd voelt. Intelligence is the ability to adapt to change zei wetenschapper Stephen Hawking ooit. Ik denk dat hij gelijk heeft. We zouden nog steeds in dierenvellen rondlopen als we bij elke verandering op de rem hadden getrapt.
Bij de intochten in grote steden als Tilburg en Den Bosch liepen alleen maar Zwarte Pieten mee. De enige roetveeg- en blanke Pietjes die er waren, stonden langs de kant te kijken. Kinderen maakt het niet uit welke kleur een Piet heeft. Als hij dat malle pakje maar draagt en met pepernoten strooit. Het zijn de volwassenen die het niet los kunnen laten. Ik denk dat het diep van binnen te maken heeft met angst voor iets veel groters zoals het verliezen van grip op onze samenleving. Op zich is dat natuurlijk een serieus te nemen signaal, maar het is ook geen reden om die arme Piet te gijzelen.
De oplossing ligt voor de hand: geen schmink. Op tv zag ik een Sinterklaasfilm waarin alle Pieten natuurlijke huidskleuren hadden: van wit, tot mokka, tot donkerbruin. Het kostte twee seconden om er aan te wennen. Als we dat overnemen en we het feest daardoor allemaal weer leuk gaan vinden, hebben we tenminste weer iets dat ons bindt in plaats van splijt. Dat hebben we hard nodig in deze barre tijden.
Column Ingrid Oonincx, Brabants Dagblad 19 november 2015